چین، پرجمعیت‌ترین کشور دنیاست. در سال  2023، جمعیت چین، به یک میلیارد و چهارصد و یازده میلیون نفر رسید؛ یعنی چیزی حدود ۱۵ برابر جمعیت ایران! زبان چینی پر متکلم ترین زبان دنیاست. این زبان، ریشه بسیاری از زبان های شرقی است و قدمتی بالغ بر ۵۰۰۰ سال دارد.

این زبان بنحوی ریشه و اساس زبان‌های کره‌ای و ژاپنی، زبان نواحی هنگ‌کنگ و تایوان، و زبان چینی مورد استفاده در سنگاپور و مالزی است. زبان این کشورها، بیشترین شباهت را به چینی سنتی دارد. اما این زبان در کشور چین طی چند مرحله، تا حد زیادی ساده شده است .

اصلی‌ترین مشکل این زبان تکرار است. بیشتر کلمات چینی از دو بخش تشکیل شده است که هر یک با حروف مخصوص نشان داده می شوند. بنابراین برای خواندن روزنامه نیاز است که شما با دو هزار ترکیب مختلف آشنا باشید. ترکیب های مختلف این بخش ها کلمات را می سازند که ممکن است هر یک از این بخش ها به 4 یا 5 طریق مختلف تلفظ شوند و هر تلفظ، معنی متفاوتی را خواهد رساند. این زبان، در کالج‌های زبان هم تدریس می‌شود.

دستور زبان

این زبان به هیچ وجه، از خانوادهٔ زبان‌های هندی و اروپایی نیست و به عنوان یک زبان چینی_تبتی طبقه بندی می‌شود. بنابراین تعجبی ندارد که دستور زبان آن کاملاً متفاوت از گرامر زبان‌های اروپایی باشد.

همچنین، این زبان الفبا ندارد؛ درعوض، کاراکترهایی که به نام hanzi  (汉字) شناخته شده است برای بیان صداهای مختلف استفاده می‌شوند. این کاراکترها را می‌توان با استفاده از حروف رومی در سیستمی به نام پین یین (Pin yin) نوشت. همهٔ مبتدیان باید ابتدا پین یین را یاد بگیرند.

ساختار جمله: 

ساختار جملات سادهٔ این زبان، مانند انگلیسی با فرمول «فاعل + فعل» یا «فاعل + فعل + مفعول» ساخته می‌شوند، اما در جملات پیچیده‌تر ترتیب کلمات تا حدودی تغییر می‌کند.

نواع گویش ها در زبان چینی

هفت گویش اصلی در چین وجود دارد و باهم بسیار متفاوت هستند. بنابراین برای مثال اگر کسی تایوانی صحبت کند، کاملاً متفاوت از گویش ماندارین، کانتونی و شانگهای است. به طور کلی، گویش‌های چینی را می‌توان تقریباً به یکی از هفت گروه بزرگ تقسیم کرد که هر گروه زبانی شامل تعداد زیادی گویش است. این گروه‌های زبانی عبارتند از:

1. پوتونگوآ (Putonghua) یا ماندارین؛
2. گان (Gan)؛
3. کجیا یا هاکا )Kejia)؛
4. مین (Min)؛
5. وو(Wu)؛
6. شیانگ (Xiang)؛
7. یو یا کانتونی (Yue or Cantonese).

اگرچه گویش‌های این هفت گروه کاملاً متفاوت هستند، اما یک فرد غیر ماندارینی معمولاً می‌تواند به زبان ماندارین صحبت کند؛ زیرا این زبان از سال 1913 زبان رسمی و ملی چین اعلام شد.

علی‌رغم تفاوت‌های زیاد بین گویش‌های زبان چینی، یک اشتراک بین آن‌ها وجود دارد؛ همهٔ آن‌ها بر اساس حروف چینی سیستم نوشتاری یکسانی دارند. با این حال، بسته به لهجهٔ فرد یک کاراکتر متفاوت تلفظ می‌شود.